Rus işgalinin 112 yaşındaki son tanığı anlatıyor

Bir asrı devirmiş, 1916 Rus işgalinde muhacirliğe çıkmış olan 112 yaşındaki Emine Çelik yaşadığı o günleri hala unutamıyor. Acı dolu yılların izleri kalmış bakışlarında. Bazen dalıp susuyor, dilinde dualarla dönüp hatırladıklarını anlatmaya devam ediyor.

Yıl 1916, aylardan Nisan… Soğuk bir bahar, bilinmez yolculuğa alıp götürüyor onları. Bir kaç eşyayı sırtlamış küçücük bedeni, yalın ayakları uzun yolculuğa yenik düşüyor. “Çocuktum, annem yok, babam yok, garip sefil bir halde düştük yollara” diyerek yolculuğun acımasızlığını getiriyor dile.

Açlığın çaresizliğini düşüyor cümlelerine… “Ot toplayıp yerdik, bazen ot bulamazdık. Millet aç perişan. Deniz suyundan yemek yapardık. Han yok, hamam yok, değirmen yok… Fırın yok, açlıktan hep kırıldı millet” diyerek hafızasındaki son anılarını sıralıyor. “Çocuktum, unuttum çoğunu” diyerek devam ediyor kesik kesik: ”Ölenleri gömmek için çukurların kazıldığını, insanların kefensiz yıkanmadan gömüldüğünü” anlatırken yeniden dalıp gidiyor…

Rus işgalinde Akçaabat’taki evlerinden Harşit Çayı karşısına, Tirebolu’ya gidişlerine değiniyor yer yer. Dereyi geçmek için çok beklediklerini, karşıya geçip Tirebolu’nun mahallelerine dağıldıklarını anlatıyor. Bir yıl kaldık diye hatırlasa da yaklaşık iki yıllık muhacirlik günlerini, yüz yıllık geçmişini çekip almak ister gibi zamandan…

Hatıralarını unuttuysa da torunlarının eski anlatılarından tamamladık geri kalanı. Allahuekber dağlarında donup kalan bir şehitin kızıydı Emine Çelik… Eskilerin yorgunluğundan uyanarak bir kaç atma türkü atmayı da ihmal etmedi…

Emine Çelik 112 yıllık yaşına rağmen hala bize birşeyler anlatan koca bir miras gibi… Çünkü o günleri yaşayan tek tanık kendisi.(Euronews)